ZAGADNIENIA Z ZAKRESU PRAWA CYWILNEGO

Procedura rejestracji osoby prawnej jest uregulowana w Rosji w ustawie federalnej nr 129-FZ z 08.08.2001 r. „O rejestracji państwowej osób prawnych i przedsiębiorców indywidualnych”.

Zgodnie z ww. ustawą dokumenty do organu podatkowego w celu rejestracji osoby prawnej – spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, może złożyć zarówno sam wnioskujący (właściciel) jak i jego pełnomocnik działający na podstawie pełnomocnictwa.

Z powyższego wynika, że pełnomocnik ma prawo do złożenia do urzędu skarbowego w Rosji dokumentów potrzebnych do rejestracji osoby prawnej – spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

Zgodnie z rosyjskim ustawodawstwem mieszkaniowym, wykorzystanie lokalu mieszkalnego w celu wykonywania zawodowej działalności jest dozwolone o ile nie narusza to praw i interesów innych osób jak również innych wymagań, którym powinien odpowiadać ten lokal.

Do powyższego celu lokal mieszkalny mogą używać obywatele, którzy zamieszkują w nim zgodnie z ich prawem do tego. Na przykład jeśli mieszkanie jest własnością danego obywatela albo jest on zameldowany pod tym adresem.

Z powyższego wynika, że lokal mieszkalny np. mieszkanie, gdzie jest zameldowany dyrektor generalny może zostać użyte w charakterze miejsca rejestracji spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

Zgodnie z rosyjskim arbitrażowym ustawodawstwem procesowym, cudzoziemcy korzystają z prawa procesowego i mają procesowe zobowiązania tak samo jak rosyjskie podmioty czy obywatele.

Z powyższego wynika, że jeśli cudzoziemiec jest w posiadaniu informacji o okolicznościach mających istotne znaczenie dla sprawy, to może on zostać przesłuchany w charakterze świadka w sprawie o odzyskanie długu za fracht, które jest rozpatrywane w Sądzie Arbitrażowym dla miasta Moskwy.

Ważne! Dokument potwierdzający tożsamość cudzoziemca np. paszport musi być przedłożony do rosyjskiego sądu arbitrażowego wraz z jego tłumaczeniem na język rosyjski sporządzonym zgodnie z obowiązującymi w Rosji przepisami.

Wysokość opłat sądowych w sprawach, które rozpatrywane są przez  rosyjskie sądy arbitrażowe określona jest w kodeksie podatkowym Federacji Rosyjskiej.

Powództwo o ściągnięcie długu w sprawach dotyczących realizacji umów na wykonanie przewozu posiada charakter majątkowy podlegający wycenie. Dlatego wysokość opłaty sądowej zależy od ceny powództwa, tzn. kwoty, która ma podlegać ściągnięciu.

Kodeks podatkowy Federacji Rosyjskiej określa następującą wysokość opłaty sądowej w zależności od ceny powództwa:

• do 100.000 rubli – 4% od ceny powództwa, lecz nie mniej niż 2.000 rubli;
• od 100.001 do 200.000 rubli – 4.000 rubli + 3% od kwoty powyżej 100.000 rubli;
• od 200.001 do 1.000.000 rubli – 7.000 rubli + 2% od kwoty powyżej 200.000 rubli;
• od 1.000.001 do 2.000.000 rubli – 23.000 rubli + 1% od kwoty powyżej 1.000.000 rubli;
• powyżej 2.000.000 rubli – 33.000 rubli + 0,5% od kwoty powyżej 2.000.000 rubli ale nie więcej niż 200.000 rubli.

Istnieje również inna metoda obliczenia wysokości opłat sądowych. Na stronie dowolnego rosyjskiego sądu arbitrażowego można znaleźć kalkulator wyliczenia wysokości opłaty sądowej, np. na stronie Sądu Arbitrażowego w Moskwie kalkulator ten znajduje się pod linkiem: http://www.msk.arbitr.ru/process/duty/calc

Kwestia posiadania przez przewoźnika prawa do sprzedaży ładunku przewożonego w ruchu międzynarodowym uregulowana jest zapisami Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR).

Zgodnie z Konwencją CMR przewoźnik ma prawo do sprzedania ładunku nie czekając na instrukcje uprawnionej zgodnie z umową osoby gdy:

• ładunek stanowi towar szybko psujący się i jeśli wymaga tego jego stan;
• jeśli przechowanie ładunku powoduje powstanie kosztów, które są zbyt wysokie w porównaniu do jego wartości.

W pozostałych przypadkach przewoźnik może sprzedać towar jeśli nie uzyska przeciwstawnej instrukcji, której wykonanie może być sprawiedliwie wymagane od osoby wskazanej w umowie w określony sposób.

W przypadku sprzedaży ładunku, uzyskane środki finansowe, po potrąceniu należnych ciążących na ładunku, powinny zostać przekazane do dyspozycji uprawnionej do tego osoby zgodnie z umową. Jeśli wysokość kosztów przekracza uzyskany przychód  to przewoźnik ma prawo do uzyskania należnej mu różnicy.

Procedura sprzedaży ładunku regulowana jest przez ustawodawstwo, działające w miejscu sprzedaży.

Zgodnie z normami rosyjskiego prawa pracy dyrektor firmy może wykonywać swoją działalność pracowniczą u innego pracodawcy tylko za zgodą:

• uprawnionego organu osoby prawnej;
• właściciela majątku firmy;
• osoby upoważnionej przez właściciela.

Takie zezwolenie nie jest wymagane jeśli dyrektor firmy jest jednoosobowym założycielem, członkiem firmy i właścicielem majątku firmy.

Zgodnie z białoruskimi przepisami prawnymi łączne wykonywanie przez osobę pełniącą jednoosobową funkcję organu wykonawczego spółki obowiązków w organach innych firm, jest dozwolone tylko w sposób przewidziany w statusie danej spółki lub za zgodą zebrania ogólnego delegatów.

Przepisy prawne zarówno Rosji jak i Białorusi nie zawierają zakazu pełnienia stanowiska dyrektora przez cudzoziemca, w tym przez osobę, która jest już dyrektorem w innej firmie.

Z powyższego wynika, że obywatel Republiki Białoruś może być jednocześnie dyrektorem w białoruskiej i rosyjskiej firmie.

Zgodnie z rosyjskim arbitrażowym ustawodawstwem procesowym, sprawy organizacji, w tym również zagranicznych osób prawnych są prowadzone w sądzie arbitrażowym przez organy działające zgodnie z ustawodawstwem federalnym i inne akty prawne lub dokumenty założycielskie.

Na przykład osobę prawną zarejestrowaną w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością może reprezentować w sądzie jednoosobowy organ wykonawczy, tj. dyrektor generalny, dyrektor itp., bez konieczności posiadania pełnomocnictwa.

Z tego wynika, że dyrektor firmy zagranicznej ma prawo do reprezentowania jej interesów na posiedzeniu sądowym, jeśli jego prawo do występowania w imieniu firmy jest określone przez prawo i dokumenty założycielskie.  

Dyrektor powinien potwierdzić przed sądem swoje pełnomocnictwo za pomocą dokumentów potwierdzających jego stanowisko służbowe lub dokumenty założycielskie.

Zgodnie z zasadami rosyjskiego arbitrażowego postępowania procesowego, decyzja sądu arbitrażowego wchodzi w życie po upływie jednego miesiąca od dnia jej podjęcia.

Za datę podjęcia decyzji uznawana jest  data przygotowania decyzji w jej pełnym zakresie, to znaczy decyzji, która zawiera wprowadzenie, opis i uzasadnioną część decyzyjną.

Jeśli w przeciągu ww. terminu strona w sprawie złoży odwołanie, to decyzja wchodzi w życie w dniu podjęcia decyzji (przygotowania decyzji w jej pełnym zakresie) przez sąd apelacyjny.

Zgodnie z  arbitrażowym kodeksem postępowania procesowego FR koszty związane z usługami przedstawiciela sądowego poniesione przez osobę na rzecz której została podjęta decyzja sądowa, są ściągane przez sąd arbitrażowy od przeciwstawnej osoby, która uczestniczy w sprawie, w tzw. granicach rozsądku.

W praktyce zasada zachowania rozsądku stosowana jest przede wszystkim wobec kosztów związanych z zapłatą za usługi przedstawiciela (prawnika), kosztów dojazdu i zakwaterowania.

Według stanowiska Sądu Konstytucyjnego FR ściągnięcie kosztów zgodnie z zasadą zachowania rozsądku stanowi jeden z przewidzianych przez prawo sposobów ukierunkowanych przeciwko nieuzasadnionego zawyżania wysokości opłaty za usługi przedstawiciela, tym samym gwarantując przestrzeganie zasad konstytucyjnych.

Celem określenia granic zasady zachowania rozsądku stosuje się następujące kryteria:

• analogia (wysokość zazwyczaj pobieranych kosztów usług w porównywalnych okolicznościach);
• wysokość zgłoszonych żądań, cena powództwa;
• złożoność sprawy, zakres świadczonych przez przedstawiciela usług, czas niezbędny do przygotowania przez niego dokumentów procesowych;
• czas trwania rozpatrywania sprawy;
• inne istotne okoliczności.  

Z powyższego wynika, że zasada zachowania rozsądku jest to instrument, który sąd ma prawo zastosować podczas określenia wysokości kosztów sądowych.

Koszty postepowania sądowego, do których odnoszą się również koszty wynajęcia przedstawiciela (prawnika), które poniósł powód, na rzecz którego sąd wydał orzeczenie, są ściągane przez sąd od pozwanego.

Rosyjski arbitrażowy kodeks postępowania procesowego określa, że wniosek o ściągnięcie kosztów postępowania sądowego składa się w przeciągu sześciu (6) miesięcy od dnia wejścia w życie orzeczenia sądu, które stanowiło zakończenie rozpatrywania sprawy.

Z tego wynika, że można zwrócić się do sądu składając stosowny wniosek, w ciągu 6 miesięcy od dnia wejście w życie orzeczenia sądu o ściągnięcie długu od zlecającego wykonanie przewozu. W przypadku jeśli orzeczenie było zaskarżane w instancji odwoławczej lub nadzorującej – od dnia wejście w życie ostatniej decyzji sądowej w danej sprawie.

Rosyjskie prawo procesowe przewiduje kilka rodzajów postępowania procesowego. Jednym z nich jest tzw. uproszczone postępowanie procesowe.

W trybie uproszczonego postępowania procesowego mogą być rozpatrywane określone przez prawo niektóre kategorie sporów, do których odnosi się m.in. żądanie ściągnięcia śroków finansowych w wysokości do 500.000 rubli dla osób prawnych i do 250.000 rubli dla przedsiębiorców indywidualnych.   

Żądania te są rozpatrywane przez sąd w trybie uproszczonego postępowania procesowego w przeciągu dwóch miesięcy od dnia wpływu powództwa do sądu bez wyznaczania posiedzenia sądowego i bez wzywania stron.

Z powyższego wynika, że uproszczone postępowanie procesowe jest rodzajem postępowania procesowego w procedowaniu arbitrażowym, które pozwala na rozpatrywanie określonych rodzajów sporów w krótszym terminie.

Rosyjskie przepisy prawne pozwalają by założycielem osoby prawnej była osoba fizyczna i osoba prawna.

Prawo rosyjskie nie zawiera jednakże wymagania posiadania określonej rezydencji.

Z powyższego wynika, że cudzoziemiec może założyć w FR firmę rosyjską

Ustawa FR o spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością ustanawia, że założycielami takiej spółki mogą być zarówno obywatele jak i osoby prawne.

Jednakże jedynym założycielem spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie może zostać osoba prawna, której założycielem jest ta sama osoba.

Z powyższego wynika, że osoba prawne będąca rezydentem Łotwy może być jedynym założycielem rosyjskiej osoby prawnej w postaci spółki z ograniczoną odpowiedzialnością tylko wtedy, gdy składa się z co najmniej dwóch założycieli.

Ustawa FR „O spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością” ustanawia, że założycielami spółki mogą być zarówno osoby fizyczne jak i prawne. Jednocześnie ustawa ta nie zawiera wymagania dotyczącego posiadania określonej rezydencji.

Z powyższego wynika, żę osoba prawna będąca rezydentem Łotwy ma prawo zostać założycielem rosyjskiego podmiotu prawnego, tworzonego w postaci spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.

Zgodnie z Konwencją o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) przewoźnik ma prawo zwrócić się do właściwego sądu z powództwem o ściągnięcie od zlecającego przewóz międzynarodowy zadłużenia w terminie jednego roku po upływie trzy miesięcznego terminu od dnia zawarcia umowy przewozu.

Zgodnie z ogólnie przyjętymi zasadami dzień zawarcia umowy przewozu – to data sporządzenia listu przewozowego CMR.

A więc łączny termin złożenia powództwa wynosi 1 (jeden) rok i 3 (trzy) miesiące od dnia sporządzenia CMR. W Państwa przypadku termin ten został opuszczony.

Przepuszczenie terminu złożenia powództwa nie stanowi podstawy odmowy przyjęcia powództwa i nie może mieć zastosowania przez sąd, dopóki nie zgłosi tego pozwany.

Z powyższego wynika, że można wystąpić do sądu z powództwem o ściągnięcie długu. Jednak sąd może odmówić przyjęcia powództwa z powodu przeterminowania terminu złożenia powództwa (tj. 1 rok i 3 miesiące), lecz tylko w przypadku jeśli pozwany sam zgłosi upływ tego terminu.  

Tak, takie zezwolenia są ważne na kolejny rok ale pod warunkiem, że zostało to uzgodnione przez właściwe organy stron umowy transportowej. Zazwyczaj okres ważności zezwoleń z roku poprzedniego jest przedłużany do 31 stycznia roku kolejnego.

W szczególności termin ważności zezwoleń rosyjskich wydanych w 2018 roku dla Litwy, Łotwy, Polski, Estonii i niektórych innych krajów został przedłużony do 31 stycznia 2019 roku.

W rubryce 24 listu przewozowego CMR powinny być wpisane następujące informacje:

• data przyjęcia ładunku;
• imię, nazwisko pracownika, który przyjął ładunek i jego podpis;
• pieczątka odbiorcy.

Dla przewoźnika międzynarodowego istotne jest aby dane osoby, która dokonała wpisu o przyjęciu ładunku w rubryce 24 listu przewozowego CMR, były zgodne z danymi wpisanymi do rubryki 2 listu przewozowego CMR.

Z powyższego wynika, że informacje wpisane do rubryki 24 listu przewozowego CMR, które zostały  przedstawione w Państwa zapytaniu są niewystarczające, ponieważ nie potwierdzają tego, iż osoba wymieniona w rubryce 2, na którą adresowany był ładunek faktycznie odebrała ten ładunek.  

Obecnie funkcjonujące ustawodawstwo w zakresie międzynarodowych przewozów drogowych nie zawiera zakazu dla przewoźnika aby w celu wywiązania się ze swoich zobowiążań skorzystał z pomocy osób trzecich. Jednocześnie zgodnie z Konwencją CMR za działania osób trzecich przewoźnik ponosi taką samą odpowiedzialność jak za swoje działania.

Jednakże tego rodzaju ograniczenia strony mogą określić bezpośrednio w umowie przewozu/spedycji zgodnie z normami prawa krajowego, które będą miały zastosowanie do danej umowy.

Cudzoziemiec wjeżdżający na terytorium Rosji musi okazać wizę FR, która jest wklejona do ważnego paszportu. Nie ma podstaw prawnych wjazdu do Rosji na podstawie dwóch paszportów tzn. na paszporcie anulowanym z wizą i na aktualnie ważnym paszporcie.

W przypadku uszkodzenia lub utraty wystawionej wizy jak również w przypadku braku miejsca w paszporcie w celu wstemplowania odpowiednich pieczątek, cudzoziemiec może zwrócić się do właściwego urzędu konsularnego FR w celu wznowienia wydanej wcześniej wizy. Usługa ta zakłada, że wydana wcześniej wiza zostanie wznowiona w nowym (ważnym) paszporcie cudzoziemca.

Zagraniczny kierowca, który został pociągnięty do odpowiedzialności administracyjnej w Rosji dwukrotnie lub więcej razy może dostać zakaz wjazdu na terytorium FR na okres 3-ch lat.

Tego rodzaju środek oddziaływania może być zastosowany nie tylko wobec osób popełniających naruszenia przepisów z zakresu przewozów międzynarodowych ale również wobec osób, które popełniają wykroczenia innych przepisów prawnych, o ile za ich popełnienie przewidziana jest odpowiedzialność administracyjna.

Prawa i obowiązki stron związane z przewozem ładunków w ruchu międzynarodowym określone są w Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR).

W Konwencji CMR znajduje się zapis mówiący o tym, że podczas przyjęcia ładunku przewoźnik jest zobowiązany do sprawdzenia wpisów znajdujących się w liście przewozowym odnoszących się do liczy miejsc załadunkowych, oznakowania i numeracji.

Na szczególne życzenie nadawcy przewoźnik jest również zobowiązany do sprawdzenia:

• wagi brutto lub liczby jednostek ładunku, wyrażonych w innych jednostkach miary;
• zawartości jednostek  ładunkowych.

Jednakże podczas sprawdzania tych danych na życzenie nadawcy, przewoźnik może wymagać by nadawa zrekompensował mu koszty związane z tym sprawdzeniem.

Oprócz tego w celu przestrzegania formalności celnych, zaleca się aby przewoźnik sprawdził wiarygodność danych dotyczących nazwy towaru, ponieważ za brak zgodności tych danych przewoźnik może zostać pociągnięty do odpowiedzialności administracyjnej.   

Przewoźnik nie ma obowiązku sprawdzania innych danych, które wpisuje nadawca do listu przewozowego CMR.

Rosyjskie prawo nie zawiera przepisów zabraniających zajmowanie stanowiska dyrektora generalnego lub założyciela osoby prawnej w przypadku braku u niego dowodu osobistego obywatela FR.

Obywatel FR posiadający tylko paszport FR i zezwolenie na pobyt na Łotwie posiada takie same prawa i obowiązki co obywatel FR posiadający dowód osobisty obywatela FR, tzn. może być dyrektorem generalnym i założycielem firmy rosyjskiej.

Rosyjskie przepisy ruchu drogowego przewidują, że kierowca musi posiadać przy sobie prawo jazdy i winien okazać prawo jazdy na żądanie funkcjonariusza policji.

Za kierowanie środkiem transportu przez kierowcę, który nie posiada przy sobie dokumentu uprawniającego do kierowania pojazdem przewidziana jest odpowiedzialność administracyjna w postaci  ostrzeżenia lub grzywny w wysokości 500 rubli.

Z powyższego wynika, że kierowca nie może kierować środkiem transportu bez prawa jazdy, nawet jeśli pozostawił go w domu.

Prawa i obowiązki spedytora regulowane są przez ustawodawstwo krajowe  ponieważ przepisy prawa międzynarodowego dotyczące wykonywania międzynarodowych przewozów nie odnoszą się do tej kwestii.

Rosyjska ustawa „O działalności transportowo-spedycyjnej” nie nakłada na spedytora obowiązku zabezpieczenia należytego mocowania i opakowania w celu zachowania nienaruszalności ładunku podczas przewozu.  

Jeśli jednak w umowie zawarte są stosowne zapisy, to taki obowiązek może ciążyć na spedytorze.

Funkcjonariusz rosyjskiej policji drogowej nie ma prawa zastosować wobec kierowcy kary w postaci pozbawienia go prawa do kierowania środkiem transportu. Zgodnie z kodeksem wykroczeń administracyjnych FR (KoAP FR) takie kompetencje posiada wyłącznie sąd.

Do kompetencji funkcjonariusza rosyjskiej policji drogowej należy tylko przygotowanie dokumentów do sądu, który będzie rozpatrywał sprawę i podejmie stosowna decyzję.

Odpowiedzialność za popełnienie naruszenia przepisów ruchu drogowego jest określona w kodeksie wykroczeń administracyjnych FR (KoAP FR).

Za wjechanie na pas przeciwnego ruchu, co stanowi naruszenie przepisów ruchu drogowego, KoAP FR przewiduje odpowiedzialność w postaci grzywny administracyjnej w wysokości 5.000 rubli lub pozbawienie prawa do kierowania pojazdem na okres od 4 do 6 miesięcy.

Popełnienie tego wykroczenia po raz kolejny w przeciągu jednego roku zagrożone jest karą pozbawienia do kierowania pojazdami na okres 1 roku.

Zatrzymanie prawa jazdy stanowiło do 2013 roku środek zabezpieczający, stosowany przez funkcjonariuszy rosyjskiej policji drogowej w przypadku popełnienia wykroczenia administracyjnego.   Począwszy od 2013 roku ww. przepis prawny przestał działać.

Z tego wynika, że funkcjonariusz rosyjskiej policji drogowej nie ma prawa do zatrzymania prawa jazdy w przypadku naruszenia przepisów ruchu drogowego, jeśli wykroczenie to jest zagrożone karą pozbawienia prawa do kierowania pojazdem.

Umowa, która zawiera tylko ogólne zapisy, zgodnie ze zwyczajem handlowym zwana jest  umową ramową.

Przepisy prawne nie regulują wymagań dotyczących konieczności zawierania dodatkowych porozumień do umowy ramowej na przewóz ładunku w ruchu międzynarodowym.

Jednakże w celu zminimalizowania ryzyka, stosowne jest podpisanie takiego dodatkowego porozumienia do umowy, odrębnie na każdy przewóz, ponieważ takie porozumienie może się później przydać w przypadku powstania sporów między stronami umowy, np. sporu dotyczącego przekroczenia terminu dostawy ładunku, wysokości poniesionych opłat za wykonanie określonych usługi itp.

Zazwyczaj tego rodzaju dodatkowe porozumienia zwane są zleceniami wykonania przewozu ładunku.

W zleceniu powinny być zawarte wszystkie niezbędne warunki dotyczące konkretnego przewozu ładunku, a mianowicie: dane nadawcy, odbiorcy, miejsce, data załadunku/rozładunku, nazwa, waga towaru, cena wykonania przewozu itp. oraz dane umowy, w ramach której nastąpiło zlecenie wykonania przewozu ładunku.

Zlecenie na wykonanie przewozu ładunku, zarówno jak i umowa, powinna być zaakceptowana przez zamawiającego i przewoźnika. W ten sposób zostaje potwierdzony fakt zlecenia wykonania przewozu  przez zamawiającego i przyjęcie go do wykonania przez przewoźnika.

W Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) jest zapisane, że prawo dysponowania ładunkiem należy do odbiorcy od momentu sporządzenia listu przewozowego, o ile w tym liście przewozowym nadawca dokonał tego rodzaju wzmianki. Do takich wskazań należą warunki dostawy określone w INCOTERMS.

Do terminu „dysponowanie ładunkiem” Konwencja CMR włącza takie działania jak: żądanie wobec przewoźnika zaprzestania wykonywania przewozu, zmiana miejsca przewidzianego na dostawę ładunku lub dostawa ładunku do odbiorcy innego niż wymieniony w liście przewozowym.

Z tego wynika, że odbiorca ładunku ma prawo do żądania od przewoźnika zaprzestania wykonywania międzynarodowego przewozu ładunku, jeśli w liście przewozowym CMR są zawarte takie wskazania.

Tak, można wystąpić z powództwem do sądu o ściągnięcie długu za przewóz. Jednakże  jeśli pozwany oświadczy o tym, że termin złożenia powództwa nie został zachowany, tzn. chodzi o termin ustawowo określony do złożenia powództwa w sądzie, to sąd odmówi wszczęcia powództwa. Przepisy te są określone w rosyjskim ustawodawstwie cywilnym.

Konwencja CMR jest to skrót nazwy Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) zawartej w Genewie 19 maja 1956 roku.

Konwencja ta reguluje kwestie związane z wykonywaniem międzynarodowego przewozu drogowego ładunków.

Zgodnie z w Konwencją o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) przewoźnik ponosi odpowiedzialność za uszkodzenie ładunku, które nastąpiło w odcinku czasu między przyjęciem ładunku do przewozu a jego przekazaniem.

Jednocześnie Konwencja CMR przewiduje przypadki, kiedy przewoźnik jest zwolniony z tej odpowiedzialności. Do takich przypadków odnosi się m.in. uszkodzenie ładunku wynikłe podczas jego rozładunku przez odbiorcę lub osoby działające w jego imieniu.

Z tego wynika, że jeśli umowa nie przewiduje obowiązku przewoźnika co do rozładunku ładunku, to przewoźnik nie ponosi odpowiedzialności za uszkodzenie ładunku podczas rozładunku.

Przewóz ładunków w ruchu międzynarodowym uregulowany jest w zapisach Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR).

Konwencja CMR określa, że nadawca ma obowiązek przekazania przewoźnikowi szczegółowej charakterystyki ładunku niebezpiecznego, który jest przekazany przez nadawcę do przewozu.

Nadawca musi również wymienić wszelkie niezbędne środki bezpieczeństwa, które powinien przestrzegać przewoźnik podczas wykonywania przewozu tego ładunku.

W przypadku jeśli nadawca nie poinformował przewoźnika o cechach ładunku niebezpiecznego, to przewoźnik ma prawo w każdej chwili i w dowolnym miejscu rozładować, zniszczyć lub unieszkodliwić ładunek bez wypłaty odszkodowania.  

Ubezpieczenie odpowiedzialności przewoźnika (ubezpieczenie CMR) i ubezpieczenie ładunku przez jego właściciela – to dwa różne rodzaje ubezpieczenia. Obydwa ww. rodzaje ubezpieczenia są dobrowolne zgodnie z ustawodawstwem FR. A więc zarówno przewoźnik jak i właściciel ładunku samodzielnie podejmują decyzję o niezbędności dokonania takiego ubezpieczenia.

Zasadnicza różnica między ww. rodzajami ubezpieczenia polega na tym, kto stanie się odbiorcą odszkodowania w przypadku wystąpienia zdarzenia podlegającego ubezpieczeniu.

Ubezpieczenie CMR pokrywa odpowiedzialność przewoźnika, a więc w przypadku utraty lub uszkodzenia przewożonego ładunku odszkodowanie zostanie wypłacone przewoźnikowi. Wszelkie roszczenia związane z utratą lub uszkodzeniem ładunku właściciel ładunku będzie kierować do przewoźnika.

Natomiast polisa ubezpieczeniowa sporządzona przez właściciela ładunku pozwoli mu na skierowanie roszczeń związanych z odszkodowaniem bezpośrednio do ubezpieczyciela. Jednakże fakt posiadania tego rodzaju ubezpieczenia nie zwalnia przewoźnika od odpowiedzialności.

Zgodnie z Konwencją o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) przewoźnik jest zobowiązny do wypłacenia kosztów spowodowanych całkowitą lub częściową utratą towaru.

Oprócz wartości utraconego ładunku do kosztów tych wchodzi:

• koszt frachtu;
• należności celne i podatkowe;
• inne koszty związane z przewozem ładunku.

Warto wiedzieć, iż ww. wykaz kosztów jest wyczerpujący.

rzewóz ładunków w ruchu międzynarodowym uregulowany jest w zapisach Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR). 

Konwencja CMR określa, że list przewozowy stanowi umowę przewozu. Brak, niewłaściwe wypełnienie lub utrata listu przewozowego nie przekłada się ani na istnienie ani na ważność umowy przewozu.

Z tego wynika, że utrata listu przewozowego CMR nie może stanowić podstawy do braku zapłaty za fracht.

Adnotacja odbiorcy ładunku w rubryce 24 listu przewozowego CMR potwierdza jednak fakt wykonania usługi na podstawie umowy przewozu.

A więc jeśli zamawiający odmówi zapłaty za fracht, to trzeba będzie dowodzić swojej racji w w sądzie.

Roztrzygnięcie takiego sporu w sądzie będzie zależało od dowodów uzupełniających, które potwierdzałyby fakt wykonania usługi polegającej na przewozie ładunku.

W charakterze takich dowodów może służyć np. kopia listu przewozowego CMR z adnotacją w rubryce 24, wydruk z nawigacji GPS, wyjaśnienia faktycznego odbiorcy ładunku, dokumenty celne i inne.

Zasady przewozu ładunku w ruchu międzynarodowym określone są w Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR).

Konwencja CMR określa, że list przewozowy CMR sporządza się w trzech egzemplarzach stanowiących oryginał, które podpisuje nadawca i przewoźnik. Jednakże Konwencja CMR przewiduje również możliwość sporządzenia listu przewozowego w większej ilości oryginalnych egzemplarzy, o ile jest taka potrzeba.  

Z tego wynika, że podczas przewozu ładunku liczba listów przewozowych CMR powinna być zgodna z liczbą osób, które biorą udział w przewozie ładunku.

Warunki przewozu ładunku w trasie międzynarodowej  określone są w Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR).

Konwencja CMR mówi, że przewoźnik ponosi odpowiedzialność za nieterminowe dostarczenie ładunku. Jednakże Konwencja nie określa konkretnych sankcji ani trybu ich wprowadzania.  

Z powyższego wynika kara umowna za nieterminowe dostarczenie ładunku może być zastosowana o ile została uzgodniona w umowie przewozu.

W niektórych przypadkach możliwe jest zastosowanie norm ustawodawstwa krajowego regulujących tego rodzaju kwestie.

W przedstawionym przykładzie przewoźnik ponosi odpowiedzialność cywilnoprawną wobec właściciela ładunku na zasadach ogólnych w trybie przewidzianym w Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR).

Fakt, iż przewoźnik uiścił należności celne za utracony towar, nie zwalnia go od odpowiedzialności cywilnoprawnej wobec właściciela utraconego ładunku.

W Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) jest zapisane, że w przypadku powstania sporów, które powstały podczas wykonywania umowy przewozu zgodnie z Konwencją CMR, powód może zwrócić się do sądu tego kraju, na którego terytorium znajduje się zwykłe miejsce zamieszkania pozwanego, siedziba jego biura lub jego oddział lub agencja, za pośrednictwem których zastała zawarta umowa przewozu, oprócz właściwych sądów krajów członkowskich Konwencji CMR, które zostały uzgodnione do rozpatrywania sporów przez strony zawierające umowę.  

W przytoczonym wyżej przypadku można zwrócić się z powództwem zarówno do sądu litewskiego jak i do sądu na terytorium Federacji Rosyjskiej.

Zgodnie z Konwencją o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) przewoźnik ponosi odpowiedzialność za całkowitą lub częściową utratę ładunku, która nastąpiła w okresie czasu między podjęciem ładunku do przewozu a jego przekazaniem.

Konwencja CMR przewiduje szereg okoliczności, w przypadku wystąpienia których jest on zwolniony z tej odpowiedzialności. Na przykład w przypadku braku opakowania ładunku, użycia otwartego środka transportu itp. Jednakże do tej listy nie wchodzi awaria lub niesprawność techniczna środka transportu.

Z tego wynika, że przewoźnik ma obowiązek wypłacenia odszkodowania za szkodę, która powstała w wyniku utraty (spalenia) ładunku. W takim przypadku przewoźnik nie może powołać się na niewłaściwy stan techniczny środka transportu, którego używał do wykonania przewozu, w celu uniknięcia odpowiedzialności.

Zdjęcie tablic rejestracyjnych ze środka transportu stanowiło środek prewencyjny stosowany wcześniej przez funkcjonariuszy rosyjskiej policji drogowej w związku z popełnieniem wielu wykroczeń administracyjnych np. brakiem ubezpieczenia OC, zielonej karty, zaciemnienie szyb itp. 

Od 2016 roku środek ten został wykreślony z przepisów prawnych i funkcjonariusz rosyjskiej policji drogowej nie może zdejmować tablic ze środka transportu.  

Zasady ogólne wypełniania listu przewozowego CMR ustalone są w przepisach międzynarodowych a mianowicie w Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR).

Konwencja CMR nie określa osoby, która powinna wypełniać list przewozowy CMR. Ponieważ list przewozowy CMR jest w zasadzie umową cywilnoprawną, to osoba która ma wypełnić list przewozowy jest ustalana na podstawie porozumienia się stron.

Strony umowy powinny mieć jednak na uwadze, że Konwencja CMR określa odpowiedzialność stron za wpisanie niewiarygodnych danych do CMR. Jednocześnie Konwencja CMR określa, za przekazanie których danych odpowiada każda ze stron.  

Faktycznie więc list przewozowy CMR może być wypełniony zarówno przez nadawcę jak i przewoźnika czy spedytora. Jednakże odpowiedzialność za dane wpisane do listu przewozowego CMR ponosi osoba, która dokonała wpisu.  

Funkcje rosyjskiego biura „Zielonej karty” wykonuje Rosyjski Związek Ubezpieczycieli Samochodowych  (RSA). W RSA funkcjonuje specjalny wydział, który nosi nazwę Biura „Zielonej karty”.

Biuro to znajduje się pod adresem: ul. Lusinowskaja 27 budynek 3, 115093 Moskwa. Biuro przyjmuje zgłoszenia przesłane pocztą, e-mailem, telefonicznie lub zgłoszone osobiście.

Tak. Żądanie wypłaty przedstawione przez firmę ubezpieczeniową jest zgodne z przepisami prawnymi.

Zgodnie z ustawą FR „O odpowiedzialności cywilnej” do ubezpieczyciela, który dokonał wypłaty odszkodowania przechodzi prawo żądania poszkodowanego wobec sprawcy zdarzenia w wysokości wypłaconego osobie poszkodowanej odszkodowania, jeśli osoba ta w przypadku sporządzenia dokumentów wypadku drogowego bez udziału funkcjonariusza policji drogowej, nie przesłała do ubezpieczyciela, który był ubezpieczycielem OC, egzemplarza wypełnionego wspólnie z poszkodowanym blankietu powiadomienia o wypadku drogowym (protokołu europejskiego) w przeciągu 5 dni roboczych od dnia wypadku drogowego.

Z tego wynika, że jeśli sprawca wypadku drogowego nie powiadomił swojej firmy ubezpieczeniowej o fakcie sporządzenia protokołu europejskiego, to ubezpieczyciel, który wypłacił odszkodowanie stronie poszkodowanej, ma prawo do żądania zwrotu kwoty odszkodowania od sprawcy wypadku drogowego.

Istotne jest aby w prawidłowy sposób sporządzić powiadomienie firmy ubezpieczeniowej o sporządzeniu protokołu europejskiego, a w szczególności powinno się zachować potwierdzenie wysłania takiego powiadomienia np. w postaci potwierdzenia pocztowego wraz z opisem zawartości koperty, powiadomienie z adnotacją firmy ubezpieczeniowej o doręczeniu, nagranie audio rozmowy telefonicznej na linię ubezpieczyciela itp.

Tak. Podczas załadunku (przyjęcia towaru do przewozu) kierowca musi sprawdzić ilość miejsc załadunkowych, to znaczy zweryfikować dane zapisane w liście przewozowym dotyczące liczby miejsc załadunkowych z faktycznym stanem załadunku środka transportu.

W przypadku wykrycia rozbieżności kierowca ma obowiązek zgłoszenia tego faktu przed rozpoczęciem przewozu (dokonać stosownego wpisu w liście przewozowym CMR).

Ten obowiązek ciążący na kierowcy jest zapisany w Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR).

W tym przypadku nie będziecie mogli uzyskać odszkodowania. Ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej przewiduje, że uzyskanie odszkodowania za szkody powstałe w wyniku wypadku drogowego za pośrednictwem firmy ubezpieczeniowej jest możliwe tylko w przypadku jeśli istnieje ważna polisa odpowiedzialności cywilnej właścicieli pojazdów (OC, „zielona karta”).

Odzyskanie odszkodowania za szkody powstałe w wyniku wypadku drogowego, jeśli winny spowodowania wypadku nie posiadał ważnej polisy OCF jest możliwe w inny sposób.  W takim przypadku należy zwrócić się do sądu z powództwem.

W celu złożenia powództwa o odszkodowanie za szkody powstałe w wyniku wypadku drogowego należy sporządzić dokumenty wypadkowe korzystając z pomocy funkcjonariusza policji drogowej i dokonać ekspertyzy uszkodzeń (niezależna ekspertyza).

Nie jest to możliwe. Zgodnie z ustawą Federacji Rosyjskiej „O regulacjach walutowych i kontroli walutowej” operacje walutowe dokonywane między rezydentami a nierezydentami Federacji Rosyjskiej muszą być wykonywane w postaci przelewu na rachunek bankowy.

Z tego wynika, że wynagrodzenie z tytułu wykonania usług określonych w umowie zawartej między firmą polską a firmą rosyjską powinno być wypłacane tylko w postaci przelewu.

Nie ma specjalnego międzynarodowego aktu prawnego, który w sposób bezpośredni regulowałby stosunki stron w ramach umowy spedycji.

Jeśli strony umowy są rezydentami tego samego kraju, to do regulacji stosunków między nimi stosowane są normy prawa krajowego.

Natomiast jeśli stronami umowy spedycji ładunku są rezydenci z różnych krajów, to powinni oni sami w umowie określić jakie prawo ma zastosowanie.  

Oprócz tego stosunki bezpośrednio związane z międzynarodowym przewozem ładunków transportem drogowym w ramach umowy spedycji, regulowane są przez Konwencję o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (Konwencja CMR). W większości przypadków spedytor ponosi odpowiedzialność przed zamawiającym zgodnie z takimi samymi zasadami, jak najęty przez spedytora przewoźnik odpowiada przed spedytorem, o ile zapisy umowy nie przewidują innego sposobu odpowiedzialności.

Stosowny organ rosyjski może podjąć decyzję o zakazie wjazdu na terytorium Federacji Rosyjskiej na okres do trzech lat wobec cudzoziemca, który wielokrotnie (dwa lub więcej razy) dopuścił się popełnienia wykroczenia administracyjnego na terytorium Rosji.

Należy zaznaczyć, że nie jest istotne, popełnienia jakiego rodzaju wykroczeń dopuścił się  cudzoziemiec, czy są to wykroczenia w zakresie przepisów ruchu drogowego, czy wykroczenia transportowe bądź inne.

W zachowaniu przesądowego trybu niezwykle ważny jest fakt otrzymania przez dłużnika wezwania do zapłaty.

Jeśli wezwanie zostało wysłane pod błędny adres, ale dotarło do dłużnika, to będzie to uznane za skutecznie doręczone i będzie stanowić wystarczający dowód.

Natomiast jeśli wezwanie zostało wysłane pod błędny adres lecz nie zostało doręczone dłużnikowi, to nie będzie stanowić to dowodu w przedsądowym trybie.

Jednocześnie należy zaznaczyć, że aby w pełni przestrzec trybu przedsądowego, to wezwanie do zapłaty należy wysłać pod adres prawny dłużnika lub pod adres wskazany w umowie.

Rosyjskie przepisy prawne nie zakładają obowiązku sporządzania listy przesyłanych dokumentów. Zalecamy jednak sporządzanie takiej listy w celu 100-procentowej pewności dowodowej zawarcia pisma w przesyłce w przypadkach, gdy jest to faktycznie ważne.

Na przykład jeśli umowa zawarta między Waszą firmą a kontrahentem zakłada, że zaplata za wykonanie usługi następuje po przedłożeniu oryginału listu przewozowego CMR i faktury.

Jeśli dokumenty te zostaną przesłane zwykłą pocztą bez listy opisującej jej  zawartość, to w przypadku jeśli kontrahent jest nieuczciwy, może on odmówić zapłaty z powodu nieprzekazania oryginałów dokumentów. Nie będziecie mogli w takim przypadku udowodnić, że przesłany został oryginał CMR, a spór trzeba będzie rozstrzygać w sądzie.

W celu zmniejszenia ryzyka zalecamy aby podczas wysyłania do kontrahenta dokumentów sporządzić listę przesyłanych dokumentów powołując się na to że przesyłany dokument jest oryginałem.  

Kodeks wykroczeń administracyjnych FR przewiduje odpowiedzialność za kierowanie pojazdem w stanie po spożyciu alkoholu.

Pod terminem kierowanie pojazdem rozumiane jest  wykonywanie działań o charakterze technicznym związanych z uruchomieniem środka transportu, a w szczególności ruszeniem z miejsca, procesem ruchu zgodnie z przeznaczeniem oraz możliwościami technicznymi środka transportu.

Z tego wynika, że przepisy prawne nie zawierają bezpośredniego zakazu spożywania alkoholu w zaparkowanym, stojącym samochodzie.

A więc funkcjonariusz rosyjskiej policji drogowej nie ma prawa do pociągnięcia kierowcy do odpowiedzialności za ww. czyn.

Należy jednakże uwzględnić, że w tej sytuacji może powstać konieczność udowodnienia, że kierowca nie kierował pojazdem w stanie po spożyciu alkoholu (świadkowie, zapis kamery video itp.).

Tak. List przewozowy CMR może być wypełniony ręcznie.

Przepisy międzynarodowe a mianowicie Konwencja o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR)  nie zawiera szczególnych wskazań w tej sprawie.

Zatem strony mogą wypełnić list przewozowy CMR ręcznie albo maszynowo.

Nie. W umowie przewozu nie można zawrzeć klauzuli ograniczającej prawo sądu do zmniejszenia kary umownej, ponieważ kc FR przewiduje, że wpisanie do warunków umowy ograniczenia lub braku ograniczeń zastosowania zasady zachowania rozsądku względem kar umownych stanowi niewielkie znaczenie.

Sąd jest władny zmniejszyć wysokość kary umownej w przypadku jeśli jest ona w sposób oczywisty niewspółmierna wobec skutków niedotrzymania zobowiązania. Kryterium współmierności jest określane zgodnie z wewnętrznym przekonaniem sądu z uwzględnieniem praktyki istniejącej w danym terenie.

Zmniejszenie kary umownej może nastąpić zarówno z inicjatywy pozwanego jak i z inicjatywy sądu.

Z tego wynika, że umowa nie może zawierać zapisów ograniczających prawo sądu do zmniejszenia wysokości kary umownej.

Zobowiązanie spedytorskie – jest to  dokument potwierdzający fakt otrzymania przez spedytora od klienta lub wskazanego przez niego nadawcy, ładunku do przewiezienia. Zobowiązanie spedytorskie jest wystawiane przez spedytora dla klienta podczas  przyjmowania ładunku i daje spedytorowi prawo do posiadania ładunku do czasu przekazania ładunku klientowi lub wskazanemu przez niego odbiorcy po zakończeniu przewozu.

Zobowiązanie spedytorskie jako dokument jest przewidziane przez rosyjskie przepisy prawne. Sposób oraz wzór wypełnienia zobowiązania spedytorskiego jest zatwierdzony w Zarządzeniu Ministerstwa Transportu FR nr 23 z 11.02.2008 r.

Stosowanie niniejszego dokumentu nie jest przewidziane przez prawo międzynarodowe. Ale nawet zgodnie z przepisami prawa rosyjskiego stosowanie tego dokumentu nie jest obowiązkowe.

A więc blankiet zobowiązania spedytorskiego może być wykorzystany przez strony, które stosują w umowie zapisy prawa rosyjskiego.

W przepisach prawa międzynarodowego a w szczególności w Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) nie ma wytycznych w tej sprawie.  

A więc należy rozumieć, że strony mogą sporządzać list przewozowy w dowolnie wybranym języku.

Jednakże podczas wyboru języka, w którym zostanie wypełniony CMR należy wziąć pod uwagę krajowe przepisy prawne obowiązujące w poszczególnych krajach zgodnie z trasą przejazdu środka transportu. W niektórych przypadkach organ kontrolny może bowiem zażądać tłumaczenia na język urzędowy obowiązujący w danym kraju danych zawartych w liście przewozowym CMR.

Na przykład zgodnie z kodeksem celnym EAUG organ celny ma prawo wezwać do okazania tłumaczenia danych zawartych w dokumentach, które są niezbędne do wykonania operacji celnych, jeśli dane te są zapisane w języku, który nie jest językiem państwowym kraju członkowskiego EAUG tego organu celnego, gdzie są składane dokumenty.

Nie. W Rosji sporządzenie polisy uzbepieczeniowej tzw.„zielonej karty” dla środka transportu, który jest zarejstrowany za granicą jest niezgodne z przepisami i zabronione przez obowiązujęce  przepisy prawne.

Nie. Funkcjonariusz rosyjskiej policji drogowej nie ma prawa do zatrzymania środka transportu za brak polsy ubezpieczeniowej „zielonej karty”. Kodeks wykroczeń administracyjnych FR za brak polisy ubezpieczeniowj OC przewiduje tylko jedną sankcję, a mianowicie karę grzywny administracyjnej w wysokości 500 rubli.

Blankiet Europejskiego Formularza Wypadku Drogowego – jest to specjalny blankiet powiadomienia o wypadku drogowym.

Ubezpieczyciel wydaje ten blankiet bezpłatnie podczas sporządzenia ubezpieczenia OC.

W przypadku jeśli blankiet nie został wydany albo został już użyty, to należy zwrócić się do najbliższego punktu ubezpieczyciela celem jego uzyskania albo ściągnąć go bezpłatnie ze strony ubezpieczyciela i wydrukować na drukarce.

Oto przykład strony:   http://www.autoins.ru/ru/osago/policy/Izveshenie/

Ustawodawstwo FR nie nakłada na jakiegokolwiek uczestnika wypadku drogowego – winnego lub poszkodowanego, obowiązku wypełnienia blankietu powiadomienia o wypadku. Uczestnicy robią to wg własnego uznania.

W celu uregulowania kwestii odnośnie odszkodowania przez firmę ubezpieczeniową istotne jest aby blankiet był podpisany przez obydwu uczestników wypadku. Nie jest przewidziana konieczność obecności funkcjonariusza policji podczas sporządzania Europrotokołu.

Konwencja CMR przewiduje, że odszkodowanie o zwiększonej wysokości może być dochodzone od przewoźnika tylko w przypadku jeśli została sporządzona deklaracja wartości ładunku lub deklaracja zwiększonej wartości ładunku.

Deklaracje te sporządza nadawca, który wprowadza do listu przewozowego CMR wpis informujący o zwiększonej wartości ładunku w dostawie.

Zwiększony zakres odpowiedzialności przewoźnika, wartość ładunku, zwiększenie wysokości frachtu może być wpisane do umowy między przewoźnikiem a zamawiającym.

Tak. Pozwany ma takie prawo odnośnie odzyskania kosztów związanych z usługami świadczonymi przez jego przedstawiciela.

Ustawodawstwo procesowe FR przewiduje, że koszty sądowe poniesione przez uczestników procesu, na korzyść których sąd wydał orzeczenie, są sądownie ściągane od osoby, która przegrała rozprawę.

W powyższym przypadku sąd podjął decyzję na korzyść pozwanego, odmawiając zaspokojenia żądań zawartych w powództwie. A więc pozwany ma prawo do żądania od powoda uiszczenia kosztów związanych z usługami swojego przedstawiciela.

Na dzień dzisiejszy taka trasa przelotu nie stanowi wykroczenia przepisów migracyjnych Federacji Rosyjskiej.

Od 15 maja 2017 r. wszystkie rejsy do/z Białorusi zostały przekierowane do sektora międzynarodowego w rosyjskich portach lotniczych.

Oznacza to, że dla pasażerów przylatujących i wylatujących do/z Rosji utworzono na lotnisku punkt odprawy paszportowej na granicy rosyjskiej. Kontrola graniczna  dotyczy tylko tych pasażerów, którzy nie są obywatelami Federacji Rosyjskiej albo Republiki Białoruś.

A więc po przylocie do Rosji tranzytem przez Białoruś, cudzoziemiec nie popełnia wykroczenia rosyjskich przepisów prawnych.

Kwestie związane z wyjazdem cudzoziemca w przypadku utraty przez niego paszportu lub jego kradzieży są regulowane zarówno przez prawo międzynarodowe jak i krajowe.

W zasadzie, w przypadku utraty/kradzieży paszportu cudzoziemiec – kierowca powinien:

1. Zgłosić utratę/kradzież paszportu do policji i uzyskać stosowne zaświadczenie.
2. Zgłosić się do konsulatu swojego kraju w celu uzyskania paszportu tymczasowego na powrót do kraju. Termin działania tego rodzaju dokumentu wynosi w zasadzie od 15 do 30 dni, lecz każdy kraj określa ten termin na swój sposób. Z tym paszportem tymczasowym cudzoziemiec będzie mógł wyjechać z terytorium Rosji i uzyskać nowy paszport w swoim kraju.

Tak. Odbiorca ładunku może wziąć na siebie zobowiązanie spedytora wobec przewoźnika w zakresie zapłaty za fracht. W prawie rosyjskim procedura ta nosi nazwę cesji (przeniesienia) długu.

Przeniesienie długu jest możliwe tylko za zgodą kredytora (przewoźnika) i odbywa się na podstawie odrębnego dokumentu lub porozumienia o przeniesieniu długu.

Porozumienie o przeniesieniu długu zawiera się na podstawie ogólnych zasad dotyczących sporządzania umów, w postaci takiej samej jak umowa. Porozumienie to powinno koniecznie zawierać informację o transakcji, na podstawie której następuje zamiana dłużnika (zamawiającego). Na przykład: dane dotyczące umowy przewozu, zamówienie przewozu, listu przewozowego CMR, rachunku itp.

W celu przymusowego ściągnięcia długu, akt wykonawczy najlepiej przekazać do komornika sądowego właściwego wobec miejsca rejestracji dłużnika albo bezpośrednio do banku, w którym prowadzony jest jego rachunek.

Podczas wyboru jednej z ww. opcji należy mieć na uwadze posiadane dane dotyczące sytuacji finansowej dłużnika.

W przypadku posiadania wiedzy, że dłużnik prowadzi aktywną działalność handlową i posiada środki finansowe na swoich rachunkach, to najbardziej skutecznym sposobem odzyskania długu będzie przekazanie aktu wykonawczego do banku.

Natomiast w przypadku domniemania, że dłużnik nie posiada środków finansowych na swoim rachunku, to najlepiej przekazać akt wykonawczy do komornika, ponieważ komornik posiada znacznie większe pełnomocnictwa do spowodowania wykonania wyroku sądowego.

W ramach procedury wykonawczej komornik ma obowiązek przesłania stosownych zapytań do organów państwowych, aresztu majątku i środków finansowych dłużnika, jak również środków finansowych w banku.

Wyżej wymienione dokumenty mogą być wykorzystane w sądzie  w charakterze dowodów pośrednich w celu np. potwierdzenia faktu istnienia stosunków prawno-handlowych między stronami, zwyczaju handlowego itp.

Jednak dokumenty te nie będą mogły być zastosowane w charakterze  dowodu głównego potwierdzającego fakt istnienia długu.

Jako dowody główne potwierdzające fakt istnienia długu mogą służyć dokumenty transportowe potwierdzające fakt wykonania przewozu:  

• list przewozowy CMR;
• list przewozowy.

Dokumenty transportowe powinny być uzupełnione innymi dokumentami określającymi warunki przewozu:

• umowa przewozu, zlecenie przewozu;
• faktura, protokół wykonania usługi.

A więc, jeśli zamawiający będzie obalać fakt wykonania przewozu i domówi zapłaty, to dokumenty potwierdzające zwyczaj handlowy (umowa/zlecenie przewozu ładunku, list przewozowy CMR, faktura, wyciąg z księgi handlowej) mogą być decydującym dowodem potwierdzającym fakt wykonania przewozu.

Na podstawie ogólnych przepisów, przewoźnik w ramach przewozu międzynarodowego nie posiada prawa do dysponowania towarem  tzn. do jego sprzedaży, zamiany, darowizny itp.

W Konwencji CMR jest jednak przewidziany szereg przypadków, w których przewoźnik może sprzedać towar, lecz brak zapłaty za fracht do nie wchodzi do tego rodzaju zdarzeń.  

W przypadku braku zapłaty za fracht przewoźnik może zastosować zabezpieczenie w postaci zatrzymania ładunku. Jednakże w przypadku zastosowania tego środka należy mieć na uwadze szereg okoliczności.

W szczególności, ładunek nie może być zatrzymany za brak zapłaty za poprzednie zamówienia. Dłużnik musi pozostawać właścicielem towaru.

W przeciwnym wypadku, właściciel może zgłosić do organów prawa albo do sądu o zwrot utraconego majątku i odszkodowanie.

W tej sytuacji najlepiej potwierdzić fakt przestoju za pomocą tzw. karty przestoju.

Jest to dokument nieposiadający określonego wzoru, ale należy w nim odnotować następujące dane:

• miejsce i czas przyjazdu pojazdu na magazyn;
• miejsce i czas wyjazdu załadowanego pojazdu z magazynu;
• przyczynę przestoju pojazdu.

Istotne jest aby karta przestojowa zawierała podpis i pieczątkę przedstawiciela nadawcy.

Żądanie rosyjskich funkcjonariuszy policji drogowej jest niezgodne z prawem.

Za potrącenie zwierzęcia przez środek transportu, który stanowi źródło zwiększonego niebezpieczeństwa, w Rosji jest przewidziana odpowiedzialność administracyjna i cywilna.

Grzywna za tego rodzaju wykroczenie stanowi dla osób prawnych od  500.000 rubli do 1 miliona rubli, a dla osób cywilnych – od 2.500 rubli do 5.000 rubli.

Jednakże łoś nie jest wpisany do listy gatunków zwierząt zagrożonych wyginięciem (tzw. Czerwona Księga w Rosji lub chronionych przez prawo międzynarodowe). Z tego wynika, że ani kierowca ani firma nie mogą być pociągnięci do odpowiedzialności administracyjnej za potrącenie łosia.

W Waszej sytuacji może jedynie występować odpowiedzialność cywilna w postaci wypłaty państwu odszkodowania za zabicie łosia.   

Wysokość odszkodowania naliczana jest przez Ministerstwo Środowiska Naturalnego i Ekologii i wynosi ok. 40.000 rubli.  

Tak. Podczas załadunku/przyjęcia towaru kierowca ma obowiązek sprawdzić opakowanie ładunku ale tylko jego stan zewnętrzny, a mianowicie czy nie zostało naruszone np. czy nie jest rozerwane opakowanie kartonowe, folia plastykowa, opakowanie plastykowe, czy opakowanie nie jest namoczone itp.

Do zadań kierowcy wchodzi również sprawdzenie jakości i stopnia zabezpieczenia opakowania ładunku.

Niniejsze obowiązki wynikają z zapisów Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR).

Ogólne przepisy dotyczące odpowiedzialności materialnej pracownika ustanawiane są przez ustawodawstwo kraju, na podstawie którego zawarta została umowa o pracę między pracodawcą a pracownikiem.

Zgodnie z rosyjskim ustawodawstwem pracodawca  ma prawo pociągnąć pracownika do pełnej odpowiedzialności materialnej (tzn. ściągnąć od niego koszt poniesionej szkody w pełnym wymiarze) jeśli:

1. między pracodawcą a pracownikiem została zawarta o pełnej odpowiedzialności materialnej;
2. szkoda została spowodowana przez pracownika, który był pod wpływem spożycia alkoholu albo środków odurzających bądź narkotycznych;
3. szkoda została spowodowana przez pracownika w wyniku popełnienia wykroczenia administracyjnego o ile został on określony przez właściwy organ państwowy, np. w postaci decyzji w sprawie administracyjnej podjętej przez inspektora policji drogowej.

Jeśli choć jeden z ww. punktów został spełniony, to  firma ma podstawę do pociągnięcia pracownika do pełnej odpowiedzialności materialnej i ściągnięcia od niego odszkodowania za szkody powstałe w wyniku wypadku drogowego.

W przypadku jeśli umowa o pracę z kierowcą została zawarta na podstawie litewskiego, białoruskiego, polskiego lub innego prawa, to kwestia odpowiedzialności materialnej pracownika jest w zakresie właściwego ustawodawstwa krajowego.

Tak, jest to możliwe. Wiarygodne dane o osobie prawnej można ściągnąć z Państwowego Jednolitego Rejestru Osób Prawnych.

Rejestr ten znajduje się na urzędowej stronie Federalnej Służby Podatkowej FR https://egrul.nalog.ru/

Wyszukiwanie na ww. stronie można zrobić na podstawie numeru NIP lub REGON firmy.

Wysokość stawki procentowej określanej w umowie za nienależyte wywiązanie się przez Zamawiającego z obowiązku zapłaty frachtu określana jest nazwą kary umownej.

Ustawodawstwo FR nie określa wymagań co do określenia wysokości kar umownych. Z tego wynika, że wysokość ta jest określana przez strony umowy.

Jednakże należy zaznaczyć, że w przypadku powstania sporu, kwota kary umownej może zostać pomniejszona przez sąd kierujący się zasadą rozsądku. W przypadku zastosowania tej zasady sąd bierze pod uwagę wysokość długu, okres przeterminowania i wysokość stawki procentowej.

Zatem jeśli wskazana jest wysoka stawka kary umownej, to w umowie należy zawrzeć ocenę ryzyka zmniejszenia kary umownej do rozsądnej wysokości.

Według ogólnych zasad za rozsądną stawkę przyjmuje się wysokość kary umownej w przedziale między 0,01% a 0,1% za dobę.  

Przepisy międzynarodowe dotyczące przewozów międzynarodowych nie regulują tej kwestii. Odpowiedzialność w tej sprawie nie jest określona ani względem przewoźnika ani względem nadawcy ładunku.

Odpowiadając na powyższe pytanie należy mieć na uwadze:

• krajowe przepisy prawne;
• zapisy zawarte w umowie;
• praktykę wykładni przepisów prawnych.

Biorąc pod uwagę praktyczne okoliczności przewoźnik odpowiada za mocowanie ładunku w celu zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Z kolei nadawca ładunku odpowiada za mocowanie ładunku w celu zapewnienia jego nienaruszalności.

Biorąc jednak pod uwagę specyfikę ładunku i środka transportu przewoźnik może może również ponosić odpowiedzialność za mocowanie ładunku w celu zapewnienia jego nienaruszalności. Stosowny zapis w tej sprawie powinien być zawarty w umowie.

Tak, w tym celu adresy e-mailowe muszą być uzgodnione. Takie działanie pozwoli na uprawomocnienie dokumentów, co z kolei zmniejszy ryzyko w przypadku odmowy przez kontrahenta potwierdzenia przesłania dokumentów na Wasz adres.

Uzgodnione adresy e-mailowe można zapisać bezpośrednio w samej umowie albo w aneksie do umowy wraz ze wskazaniem danych firmy.

Tak, kierowca ma taki obowiązek. Dla przewoźnika niniejszy obowiązek jest określony w Konwencji CMR. Podczas przyjęcia ładunku przewoźnik jest zobowiązany do sprawdzenia dokładności zapisów zawartych w liście przewozowym CMR względem liczby miejsc ładunkowych. Jeśli przewoźnik nie ma wystarczającej możliwości sprawdzenia  poprawności tego zapisu, to musi wpisać do listu przewozowego CMR stosowne uwagi.

Żądanie odbiorcy ładunku jest zgodne z prawem. Zgodnie z Konwencją  CMR przewoźnik ma obowiązek zapłaty odszkodowania spowodowanego całkowitą lub częściową utratą towaru, w tym należności celnych i podatkowych.  

Według ogólnych zasad odbiorca ładunku ma prawo do roszczeń w związku z brakiem ładunku wobec przewoźnika.

Zgodnie z Konwencją o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR):

• podczas przyjęcia towaru przewoźnik jest zobowiązany do sprawdzenia dokładności zapisów w liście przewozowym z ilością miejsc oraz oznakowania i numeracji;
• w przypadku braku w liście przewozowym uzasadnionych przez przewoźnika uwag odnośnie tego, że ilość miejsc ładunkowych oraz ich oznakowanie i numeracja  jest zgodna z zapisami w liście przewozowym, przewoźnik ponosi odpowiedzialność za całkowity bądź częściowy brak towaru, następujący w okresie czasu pomiędzy przyjęciem towaru do przewozu i jego zdaniem oraz za opóźnienie w dostawie.

A więc to właśnie przewoźnik ponosi odpowiedzialność za brak towaru (w tym przypadku jednej palety).

Jednakże w Waszej sytuacji, w celu uniknięcia odpowiedzialności możecie spróbować udowodnić brak Waszej winy, a mianowicie udowodnić fakt założenia przez nadawcę ładunku plomb i fakt ich nienaruszalności w chwili rozładunku (adnotacje w CMR, protokoły przyjęcia i przekazania towaru, zdjęcia, nagrania video itp.).

Pozwoli to na ustalenie braku winy przewoźnika co do braku części ładunku i złożenia roszczenia wobec nadawcy ładunku.  

Zgodnie z ustawodawstwem procesowym FR osoby, które są uczestnikami sprawy (powód, pozwany, osoby trzecie itd.) oraz osoby obecne na posiedzeniu sądu mogą rejestrować przebieg rozprawy sądowej za pomocą środków do nagrań audio.

Nie jest wymagana zgoda sądu na tego rodzaju działanie, za wyjątkiem przypadków jeśli rozprawa ma przebieg zamknięty.

Tak. Zgonie z ogólnymi przepisami kierowca ma prawo do dokonywania nagrań video działań funkcjonariusza GIBDD, ponieważ w Rosji działa konstytucyjna zasada otwartości informacyjnej.

Ponadto zgodnie z regulaminem postępowania administracyjnego MSW FR, funkcjonariusz policji nie powinien przeszkadzać w wykorzystaniu aparatury video i audio do nagrań przez uczestnika ruchu drogowego, o ile nie jest to zakazane przez prawo.

O istnieniu takiego zakazu funkcjonariusz GIBDD powinien poinformować uczestnika ruchu drogowego wykonującego nagranie, wskazując konkretny przepis prawny, w którym zawarty jest zakaz.  

Zgodnie z rosyjskimi przepisami ruchu drogowego i ustawą FR nr 40-FZ „O ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej” (OSAGO) kierowca pojazdu drogowego musi posiadać na pokładzie i przedłożyć do kontroli wykonywanej przez funkcjonariusza policji drogowej (GIBDD, DPS) polisę obowiązkowego ubezpieczenia OC (OSAGO) lub zieloną kartę.

Ustawa nie zezwala na okazanie kopii ubezpieczenia.

Jeśli jednak ubezpieczenie zostało zakupione w postaci elektronicznej, to można przedłożyć do kontroli wydruk ubezpieczenia elektronicznego.

Zgodnie z przepisami ruchu drogowego uczestnik międzynarodowego ruchu drogowego musi posiadać następujące dokumenty, które winien okazać do kontroli na żądanie funkcjonariusza policji:  

• dokumenty rejetracyjne pojazdu (w tym również naczepy);
• prawo jazdy zgodne z Konwencją o ruchu drogowym;
• dokumenty przewidziane w przepisach celnych Unii Celnej wraz z odpowiednimi adnotacjami organu celnego poświadczającymi wwóz czasowy danego środka transportu (w tym również naczepy);
• obezpieczenie OC właściciela środka transportu („zielona karta”).

Przystawienie apostille na dokumencie – jest to uproszczona procedura legalizacji (uprawomocnienia) dokumentu wystawionego na terytorium innego państwa.

Sposób ten legalizacji dokumentów jest stosowany przez kraje, które przyłączyły się do Konwencji Haskiej z 05.10.1961 r.

Procedura przystawienia apostille polega na przystawieniu na dokumencie pieczęci (apostille) przez właściwy organ lub instytucję państwową kraju, na terytorium którego został wydany dokument podlegający procedurze przystawienia apostille.

Zgodnie z ustawodawstwem procesowym Federacji Rosyjskiej, status zagranicznej osoby prawnej jest zazwyczaj potwierdzany w postaci wyciągu z rejestru handlowego (KRS) kraju pochodzenia, który powinien być uzyskany nie wcześniej niż 30 dni  przed dniem wystąpienia powoda do sądu.

Podczas ustalenia statusu prawnego osoby zagranicznej, sąd może również wziąć pod uwagę informację otwartą z zasobów sieci internet, umieszczoną na oficjalnych stronach zagranicznych organów rejestracyjnych, zawierającą dane dotyczące rejestracji osoby prawnej.

Należy również pamiętać, że wszystkie dokumenty składane do sądu w języku obcym powinny być przetłumaczone na język rosyjski oraz zalegalizowane we właściwy sposób lub powinny zawierać apostille o ile umowami międzynarodowymi zawartymi przez FR nie zostały ustalone uproszczone zasady wykorzystywania dokumentów.

Ustawodawstwo rosyjskie pod terminem „kierowanie środkiem transportu” przewiduje wykonywanie działań o charakterze technicznym związanych z uruchomieniem pojazdu, a w szczególności z ruszeniem z miejsca, procesem jazdy zgodnie z przeznaczeniem i możliwościami technicznymi środka transportu.

A więc poruszanie się środka transportu na terytorium parkingu uważane jest za kierowanie środkiem transportu.

Kodeks wykroczeń administracyjnych FR (KoAP FR) przewiduje karę w postaci grzywny o wysokości 30.000 rubli i pozbawienie prawa do kierowania środkami transportu na terytorium Rosji na okres od 1,5 do 2 lat za kierowanie środkiem transportu w stanie po spożyciu alkoholu.

Prawa i obowiązki stron dotyczące przewozów międzynarodowych określone są w  Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR). Dokument ten nie zawiera zakazu na przekazanie zlecenia na przewóz ładunku innemu przewoźnikowi.

Jednakże oprócz norm prawnych należy kierować się zapisami zawartymi w umowie, ponieważ może być w niej przewidziane ograniczenie co do wykonania przewozu przez innego przewoźnika.

Zatem jeśli umowa nie zawiera ograniczeń, to przewoźnik może przekazać zlecenie na przewóz międzynarodowy innemu przewoźnikowi.

Prawa i obowiązki stron dotyczące międzynarodowego przewozu są określone w Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR). Jednakże dokument ten nie zawiera norm dotyczących przetrzymywania towaru.

W tym przypadku należy kierować się ustawodawstwem krajowym i praktyką zastosowania przepisów prawnych.

Rosyjskie sądy na przykład uznają, że przetrzymywanie ładunku przez przewoźnika za brak zapłaty za fracht jest niedopuszczalne, jeśli przewoźnik nie jest właścicielem tego ładunku. W przeciwnym wypadku właściciel ładunku ma prawo do żądania zwrotu swojej własności będącej w niezgodnym z prawem posiadaniu przez osobę obcą i zażadać od przewoźnika, by ten wypłacił mu odszkodowanie za poniesione szkody związane z niezgodnym z prawem przetrzymywaniem ładunku.

Prawa i obowiązki stron dotyczące przewozów międzynarodowych określone są w  Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR). Jednakże dokument ten nie zawiera norm dotyczących przetrzymywania towaru. W tym przypadku należy kierować się ustawodawstwem krajowym i praktyką stosowania  przepisów prawnych.

Na przykład sądy rosyjskie nie nadają przewoźnikowi prawa do zatrzymania ładunku za brak zapłaty za międzynarodowy przewóz ładunku za poprzednie umowy przewozu.

Stanowisko to wynika z interpretacji prawa przewoźnika do przetrzymywanie ładunku   określonego w rosyjskich przepisach prawnych mówiącego, że przewoźnik ma prawo do przetrzymywania przekazanego mu do przewozu ładunku w poczet należnego mu wynagrodzenia na podstawie tylko tego konkretnego przewozu.

Odpowiedzialność stron na podstawie umowy międzynarodowego przewozu ładunku jest określona w Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR).

Konwencja ta określa odpowiedzialność przewoźnika za utratę/uszkodzenie ładunku, która nastąpiła w okresie między przyjęciem towaru do przewozu a jego zdaniem.

Jednakże w Konwencji CMR wymienione są przypadki gdy przewoźnik zostaje zwolniony od tej odpowiedzialności (np. nie było opakowania towaru).

Możliwe jest więc wpisanie do umowy międzynarodowego przewozu ładunku „nieograniczonej” odpowiedzialności przewoźnika, jednak zapis ten będzie sprzeczny z Konwencją CMR i nie będzie miał perspektywy sądowej w przypadku powstania sporu pomiędzy stronami.  

W tej sprawie należy kierować się zapisami Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR), ponieważ przewoźnik wykonuje międzynarodowy przewóz ładunku.

Konwencja CMR nakłada na odbiorcę obowiązek zapłaty długu powstałego na podstawie listu przewozowego CMR.

A więc na podstawie tych ogólnych przepisów  przewoźnik ma prawo do żądania od odbiorcy zapłaty za wykonany fracht.

Należy jednakże uwzględnić praktykę sądowniczą dotycząca interpretacji tego przepisu Konwencji CMR.

Na przykład rosyjskie sądy uważają, że u odbiorcy powstaje taki obowiązek, a u przewoźnika prawo do żądania zapłaty za fracht, tylko z chwilą wręczenia odbiorcy drugiego egzemplarza listu przewozowego CMR.

W tej sprawie należy kierować się zapisami Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR), ponieważ przewoźnik wykonuje międzynarodowy przewóz ładunku.

CMR umożliwia dokonanie zmiany miejsca dostawy ładunku tylko nadawcy ładunku bądź odbiorcy ładunku. Przewoźnik nie posiada takiego prawa na żadnym etapie przewozu. A więc przewoźnik nie może samodzielnie dokonać przekierowania miejsca rozładunku towaru.

Zmianę miejsca dostawy ładunku może dokonać nadawca albo odbiorca ładunku poprzez wprowadzenie stosownych instrukcji (korekty) do listu przewozowego CMR, który następnie musi zostać przekazany przewoźnikowi w celu kontynuacji wykonywanego przez niego przewozu. Zalecamy również oprócz wprowadzenia zmian do listu przewozowego CMR załączyć pismo nadawcy/odbiorcy ładunku w sprawie zmiany miejsca rozładunku towaru.

Tak. W tym przypadku istnieje podstawa do zakazu wjazdu. W ustawie federalnej nr 114-FZ z 15.08.1996 r. „O trybie wyjazdu z Federacji Rosyjskiej i wjazdu do Federacji Rosyjskiej” przewidziane są przypadki, w których cudzoziemcowi można odmówić wjazdu na terytorium Rosji.

Jednym z takich przypadków jest uchylanie się od zapłacenia  grzywny administracyjnej w okresie poprzedniego pobytu cudzoziemca na terytorium Rosji.

Zakaz wjazdu działa do czasu zapłacenia kary grzywny administracyjenj w pełnej wysokości.

Żądanie poszkodowanego pasażera jest w pełni prawomocne. Rosyjskie przepisy prawne nadają poszkodowanemu w wyniku wypadku drogoweego pasażerowi prawo do uzyskania odszkodowania za odniesione szkody moralne, niezależnie od winy sprawcy szkody, ponieważ szkoda była spowodowana przez przedmiot stanowiący źródło zwiększonego niebezpieczeństwa.

Niezależnie od tego, że wypadek drogowy był spowodowany przez waszego kierowcę, to pozwanym będzie wasza firma jako osoba, której pracownik spowodował odniesienie przez poszkodowanego uszczerbku podczas wykonywania swoich obowiązków pracowniczych.

Rosyjskie ustawodawstwo nadaje spedytorowi prawo do przetrzymywania ładunku znajdującego się w jego posiadaniu do czasu zapłaty wynagrodzenia przez klienta, lecz tylko w takim przypadku jeśli takie prawo zostało przewidziane w umowie spedycji.   

W tym przypadku nie ma możliwości sądowego ściągnięcia odsetek za korzystanie z cudzych środków finansowych.

Prawo rosyjskie przewiduje, że koszty i odsetki za korzystanie z cudzych środków finansowych – są to środki odpowiedzialności cywilnej o tzw. charakterze zaliczeniowym.

Oznacza to, że nie ma możliwości ściągnięcia od nadawcy ładunku jako sprawcy szkody, kosztów zarówno szkody jak i odsetek naliczonych od kwoty szkody.

Jednakże macie prawo do ściągnięcia odsetek od nadawcy ładunku za okres niewykonania orzeczenia sądowego dotyczącego ściągnięcia kosztów szkody.

W Federacji Rosyjskiej za poświadczone we właściwy sposób uznaje się kopie dokumentów poświadczone przez notariusza albo organizację, która wystawiła dany dokument.

W przypadku poświadczenia kopii przez organizacje, która wystawiła dokument, na kopii powinny być wymienione: wyrazy „kopia zgodna z oryginałem”, data, pieczątka organizacji, imię i nazwisko oraz podpis osoby odpowiedzialnej oraz informacja, gdzie znajduje się oryginał dokumentu.

Poświadczona we właściwy sposób kopia nabiera status dokumentu oryginalnego.

Ponieważ kontrola wykonywana przez organ celny dotyczy towaru a nie środka transportu, to organ celny nie ma podstawy do zatrzymania środka transportu.

Jednakże, ponieważ organ celny powziął podejrzenie, że przewożony towar jest zabroniony do wwozu na obszar celny FR, to może on zabronić dalszego ruchu  środka transportu wraz z towarem do czasu zakończenia kontroli celnej, tzn. do uzyskania wyników ekspertyzy.

W przypadku zakończenia przewozu (rozładunku towaru) środek transportu może kontynuować swoją trasę.

W tym celu należy zwrócić się do naczelnika posterunku celnego z prośbą o rozładunek w strefie kontroli celnej (ZTK) posterunku celnego albo na jednym ze składów  podlegających niniejszemu posterunkowi celnemu, ewentualnie zwrócić się z prośbą o przeładunek towaru w celu jego przechowania do innego odrębnie udostępnionego środka transportu.

Rozładunek (przeładunek) towaru przewoźnik powinien wykonać na własny koszt własnymi siłami.

Zgadza się. To wymaganie sądu jest zgodne z prawem, ponieważ proces sądowy i proces dowodowy w sądach rosyjskich jest prowadzony w języku rosyjskim, co przewidziane jest w ustawie nr 1-FKZ z 21.12.1996 r. O systemie sądowniczym w Federacji Rosyjskiej.

Oprócz tego kodeks arbitrażowo-procesowy FR (APK FR) nakłada obowiązek przedkładania w sądach arbitrażowych dowodów pisemnych, które były sporządzone w całości lub w części w języku obcym wraz z załączonym tłumaczeniem na język rosyjski, sporządzonym w urzędowy sposób.

W Rosji tłumaczenie jest uznawane za sporządzone w urzędowy sposób, jeśli zostało właściwie poświadczone przez notariusza, tzn. notariusz poświadczył podpis tłumacza.

Sprawdzić ważność polisy ubezpieczeniowej tzw. zielonej karty wystawionej przez rosyjskiego ubezpieczyciela można na kilka sposobów.

Po pierwsze: wizualnie, oglądając blankiet polisy celem sprawdzenia czy widoczne są środki ochronne (znaki wodne, określony wizerunek itp.).

Sposób ten nie zawsze jest efektywny ponieważ cechy sfałszowania są czasami dość trudne do wykrycia bez wykorzystania specjalistycznych urządzeń.

Po drugie: ważność polisy ubezpieczeniowej można sprawdzić na podstawie serii i numeru za pomocą środków elektronicznych takich jak np. sprawdzenie na stronie internetowej ubezpieczyciela, który wystawił polisę.

Można również zadzwonić na infolinię Rosyjskiego Zrzeszenia Ubezpieczycieli Drogowych (RSA): 8-800-200-22-75 (z rosyjskiego numeru) i sprawdzić ważność danej polisy.

W przypadku wykrycia sfałszowanej polisy należy powiadomić RSA i policję.

W Rosji prawa i obowiązki spedytora są regulowane zapisami ustawy nr N87-FZ z 30.06.2003 r. „O działalności transportowo-spedycyjnej”.

Zapisy niniejszej ustawy mówią, że spedytor nie ma prawa do zawierania w imieniu klienta umowy ubezpieczenia ładunku, jeśli nie jest to bezpośrednio określone w umowie spedycji.

Zgodnie z tym, spedytor nie ma obowiązku do okazania usługi polegającej na ubezpieczeniu ładunku, o ile taka konieczność nie została na niego nałożona w umowie.

Ustawodawstwo FR nie określa sposobu koniecznego do przesłania monitu. Zgodnie z tym, osoba wysyłająca monit ma prawo do samodzielnego wyboru sposobu wysłania powiadomienia do dłużnika.

Podczas wyboru sposobu wysłania powiadomienia należy mieć świadomość, że w wyniku wysłania monitu należy posiadać dokument, na podstawie którego można będzie określić:

• nazwę nadawcy;
• nazwę odbiorcy;
• nazwę wysłanego dokumentu;
• datę nadania;
• potwierdzenie wysłania/odbioru monitu przez adresata.

Najbardziej rozpowszechnionym w Rosji dokumentem potwierdzającym wysłanie monitu jest potwierdzenie pocztowe wraz z opisem zawartości listu.

Nie ma jakiegokolwiek zakazu co do wysłania monitu faksem albo e-mailem.

W przypadku skorzystania z tego rodzaju sposobu komunikacji należy jednak pamiętać o korzystaniu z adresu e-mailowego i numeru faksu, na podstawie którego można określić ich przynależność do adresata (dłużnika).

Przykładowo, te informacje mogą znajdować się w umowie lub na stronie internetowej.

Możecie więc wysłać monit do dłużnika dowolnym kanałem łączności pod warunkiem możliwości zidentyfikowania tego kanału na podstawie wyżej wymienionych parametrów.

Rosyjskie ustawodawstwo cywilne wyznacza ogólny termin składania pozwów do sądu (termin złożenia powództwa) na 3 (trzy) lata. Bieg tego terminu rozpoczyna się od dnia, gdy osoba dowiedziała się bądź powinna była się dowiedzieć o naruszeniu swojego prawa.

Bieg tego terminu może zostać przerwany jeśli dłużnik wykonał określone działania w celu uznania długu. Jednakże działania mające na celu uznanie długu powinny być wykonane w przeciągu biegu terminu powództwa.

A więc w przypadku jeśli dłużnik podpisze protokół uzgodnień po upływie terminu powództwa, to nie ma możliwości odtworzenia tego terminu.

Trzeba jednak wiedzieć, że sam fakt upływu terminu złożenia powództwa nie pozbawia Was prawa do zwrócenia się do sądu z żądaniem ściągnięcia długu. Sąd odmówi zaspokojenia Waszego żądania na podstawie przekroczenia terminu złożenia powództwa tylko w takim przypadku, jeśli pozwany sam zgłosi przekroczenie tego terminu.

Na terytorium Rosji pod nazwą „europrotokół” (Protokół Europejski) rozumiany jest dokument samodzielnie sporządzany po wypadku drogowym bez wzywania funkcjonariuszy policji.

Protokół Europejski można sporządzić w przypadku jeśli:

• odpowiedzialność właścicieli środków transportu jest ubezpieczona na podsatwie OC/zielnej karty;
• w wypadku drogowym uczestniczyły nie więcej niż dwa środki transportu;
• uczestnicy wypadku porozumieli się co do sporządzenia dokumentów bez udziału policji;
• szkodę odniosły tylko środki transportu;
• strona poszkodowana nie jest posiadaczem zielonej karty;
• kwota poniesionej szkody nie przekracza 50.000 rubli.

Tak więc sporządzenie „europrotokołu” wypadku drogowego na terytorium FR możliwe jest tylko w takim przypadku, jeśli posiadacz zielonej karty jest stroną winną a nie poszkodowaną.

Umowa albo zlecenie (dyspozycja) na przewóz ładunku, tak samo jak inne uzgodnienia w imieniu osoby prawnej (firmy) powinny być podpisane przez osobę posiadająca do tego pełnomocnictwo.

Generalnie, szef firmy (dyrektor, dyrektor generalny) – to osoba posiadająca stosowne pełnomocnictwo zapisane w dokumentach ustawowych firmy (statucie) do reprezentowania jej interesów, w tym do podpisywania umów i innych porozumień w imieniu firmy.

Pozostałe osoby mogą podpisywać umowę/zlecenie (dyspozycję) na przewóz ładunku tylko wtedy, gdy posiadają do tego pełnomocnictwo w postaci dokumentu. Zazwyczaj jest to pełnomocnictwo w imieniu firmy wystawione dla konkretnej osoby określające prawo do  podejmowania przez nią wyszczególnionych działań.

Tak więc, w przypadku otrzymania podpisanej umowy/zlecenia (dyspozycji) na przewóz ładunku, należy upewnić się czy osoba, która podpisała tę umowę/zlecenie (dyspozycję) posiada do tego kompetencję, wysyłając zapytanie do kontrahenta o udostępnienie pełnomocnictwa dla tej osoby oraz paszportu powierzającego i pełnomocnika (w celu porównania podpisu tych osób w paszportach i pełnomocnictwie).

Pismo gwarancyjne w tym przypadku stanowi dokument zawierający potwierdzenie zamiaru wykonania powziętych przez Zamawiającego zobowiązań odnośnie zapłaty długu.

Po otrzymaniu od dłużnika pisma gwarancyjnego, nie tracicie Państwo prawa do zwrócenia się do sądu z powództwem o odzyskanie długu.

Ponadto, pismo gwarancyjne w Waszym przypadku będzie stanowiło dodatkowy dowód potwierdzający fakt uznania zadłużenia przez dłużnika.

Warto zaznaczyć, że pismo gwarancyjne powinno zawierać nie tylko uznanie długu ale też wysokość tego długu oraz termin spłaty zadłużenia.

Ustawodawstwo FR przewiduje otrzymanie odszkodowania w trybie bezpośredniego pokrycia szkody (ustawa o OSAGO – obowiązkowym ubezpieczeniu OC). Tryb bezpośredniego pokrycia szkody daje prawo do zwrócenia się do ubezpieczyciela w FR, który sporządził polisę ubezpieczeniową OSAGO.

W celu realizacji prawa do bezpośredniego pokrycia szkody muszą być spełnione jednocześnie następujące warunki:
– szkoda została poniesiona tylko przez środek transportu;
– w wypadku drogowym brały udział dwa środki transportu;
– dwóch uczestników wypadku drogowego posiada sporządzoną polisę OSAGO/zielona kartę;
– stroną poszkodowaną nie jest posiadacz zielonej karty.

Tak więc, jeśli w wypadku drogowym strona poszkodowaną jest właściciel środka transportu, którego odpowiedzialność cywilna była ubezpieczona na podstawie zielonej karty, to w celu otrzymania odszkodowania musi się on zwrócić do ubezpieczyciela sprawcy zdarzenia.

Właściciel poszkodowanego środka transportu nie ma zatem podstawy prawnej do zwrócenia się w trybie bezpośredniego pokrycia szkody do ubezpieczyciela, u którego nabył zieloną kartę.

W celu odzyskania kwoty zapłaconej grzywny należy zwrócić się z podaniem w formie pisemnej do tego organu, do którego wpłacona była grzywna, na przykład do Zarządu Państwowego Nadzoru Drogowego obwodu nowogrodzkiego, w którym należy wskazać:

• okoliczności, na podstawie których organ ten musi zwrócić pieniądze;
• numer konta w banku, na który należy dokonać zwrotu środków.

Do podania należy załączyć:

• kopię decyzji w sprawie o wykroczenie administracyjne;
• kopię postanowienia sądu uchylającego decyzję w sprawie wykroczenia administracyjnego;
• pokwitowanie opłaty skarbowej.

Jeśli pokwitowanie zostało utracone, to można je odtworzyć zwracając się z prośbą o udostępnienie kopii tego pokwitowania do banku, w którym była dokonana operacja wpłaty grzywny albo wskazać w podaniu o zwrot wpłaconej kwoty grzywny przyczynę braku możliwości przedłożenia pokwitowania wraz ze wskazaniem daty, kiedy była zapłacona grzywna.

Ustawodawstwo FR zobowiązuje poszkodowanego przedłożyć firmie  ubezpieczeniowej uszkodzone mienie w celu oględzin i przeprowadzenia niezależnej ekspertyzy.

Samodzielne przeprowadzenie ekspertyzy jest możliwe wyłącznie w sytuacji, jeżeli zostało to uzgodnione z ubezpieczycielem bądź jeżeli ubezpieczyciel nie przeprowadził oględzin środka transportu. W przeciwnym razie wyniki niezależnej ekspertyzy, która poszkodowany organizuje we własnym zakresie, nie będą uwzględnione przez firmę ubezpieczeniową jako podstawa do ustalenia kwoty odszkodowania.

Należy podkreślić, że niezależna ekspertyza uszkodzonego środka transportu powinna zostać przeprowadzona na terenie Rosji zgodnie z wymogami ustawodawstwa Federacji Rosyjskiej.

A więc jeżeli przewoźnik ma zamiar otrzymać odszkodowanie w Rosji, nie może on ani remontować środka transportu, ani przeprowadzać ekspertyzę na terenie Litwy.

Odpowiedzialność z tytułu szkody, spowodowanej wskutek wypadku przez kierowcę (przewoźnika) względem osób trzecich i ich mienia (nie związanej z uszkodzeniem towaru) podczas realizacji międzynarodowego przewozu towarów ponosi bezpośrednio kierowca (przewoźnik). Odpowiedzialność kierowcy (przewoźnika) następuje zgodnie z ustawodawstwem kraju, na terytorium którego doszło do wypadku drogowego.

A więc spedytor nie ponosi odpowiedzialności z tytułu szkód, spowodowanych przez przewoźnika.

Ustawodawstwo Federacji Rosyjskiej przewiduje, iż obywatel zagraniczny (nie rezydent Rosji) może być właścicielem (założycielem) osób prawnych (firm, spółek). Tryb rejestracji dla obywatela zagranicznego jest taki sam, jak dla obywateli FR. Niemniej wszystkie wystawione w języku obcym dokumenty, przedkładane w państwowych organach rejestracyjnych i u notariusza, muszą zostać przetłumaczone na język rosyjski i mieć notarialne uwierzytelnienie.

Ponadto należy zwrócić uwagę na to, iż w chwili rejestrowania firmy/spółki musi zostać wyznaczony jej dyrektor generalny.

Obywatel zagraniczny i firma/spółka rosyjska muszą mieć odpowiednie zezwolenia, dotyczące obsadzenia stanowiska dyrektora generalnego przez osobę, niebędącą rezydentem FR. Odpowiednio cudzoziemiec-założyciel musi z góry zadbać o to, by funkcję dyrektora generalnego pełnił obywatel Rosji.

Owszem, cudzoziemiec może pełnić funkcję dyrektora generalnego w rosyjskiej firmie. Niemniej ustawodawstwo Rosji, zwłaszcza ustawa Federacji Rosyjskiej „O sytuacji prawnej obywateli obcych państw w Federacji Rosyjskiej” przewiduje kilka sytuacji, związanych z koniecznością uzyskania niezbędnych zezwoleń.

Firma rosyjska (pracodawca) powinna posiadać zezwolenie na zatrudnienie obcokrajowca, natomiast obcokrajowiec musi mieć zezwolenie na pracę na terenie Rosji.

Tego typu zezwolenia są wystawiane zgodnie z wymogami ustawodawstwa Rosji, dotyczącego migracji i zatrudnienia; wydaje je Federalna Służba Migracyjna Federacji Rosyjskiej odpowiednio do lokalizacji siedziby pracodawcy.

W tej sytuacji Konwencja o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) zobowiązuje przewoźnika zapytać Zleceniodawcę o instrukcję postepowania.

Jeżeli Zleceniodawca i odbiorca (w jednej osobie) odmawia odebrania towaru, Przewoźnik musi wykonać następujące czynności:

1. Powiadomić Zleceniodawcę za pomocą pisma oficjalnego o przybyciu w miejsce rozładunku i gotowości do oddania towaru.
2. Umówić się ze Zleceniodawcą o przechowaniu towaru w środku transportu do tego momentu, kiedy Zleceniodawca będzie mógł odebrać towar. Niniejsze uzgodnienia muszą zostać zawarte na piśmie; osobno muszą zostać odnotowane przestoje (należy pamiętać o ograniczeniach czasowych, związanych z tranzytem celnym).
3. Rozładować towar w innym magazynie, warunki którego odpowiadają wymogom co do przechowywania danego towaru.
4. Sprzedać towar nie czekając na instrukcje Zleceniodawcy pod warunkiem, że towar może ulec szybkiemu zepsuciu.  

Środki, uzyskane z tytułu sprzedaży towaru, po odjęciu kosztów, związanych z niezbędnymi opłatami, muszą zostać przekazane Zleceniodawcy.

Wszystkie wydatki, poniesione przez Przewoźnika w trakcie rozstrzygania kwestii, związanej z rozładunkiem towaru, muszą zostać odpowiednio udokumentowane. Powyższe wydatki Zleceniodawca będzie musiał zwrócić Przewoźnikowi.

Zgodnie z ustawodawstwem Federacji Rosyjskiej do odpowiedzialności karnej jest pociągana nie tylko osoba, wymuszająca łapówkę, ale również osoba, która łapówkę wręcza.  

Niemniej osoba, która wręczyła łapówkę zostaje zwolniona od odpowiedzialności karnej w sytuacji, jeżeli łapówka została na niej wymuszona przez funkcjonariusza/urzędnika i jeżeli osoba ta dobrowolnie zawiadomiła organy ścigania o fakcie wręczenia łapówki.

W sytuacji wymuszania przez funkcjonariusza/urzędnika należy koniecznie utrwalić ten fakt za pomocą nagrania audio, video (używając, na przykład, kamery telefonu komórkowego).

Należy również zapamiętać miejsce, czas, osobę i dane osobowe funkcjonariusza/urzędnika (nazwisko, imię, numer służbowy), wymuszającego łapówkę.

Następnie należy zawiadomić o tym fakcie organy ścigania. Na przykład, zadzwonić pod numer „telefonu zaufania” +7 (495) 224-22-22 Federalnej Służby Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej, podany na oficjalnej stronie http://www.fsb.ru/fsb/supplement.htm

W zaistniałej sytuacji przewoźnik musi zwrócić się do zleceniodawcy z zapytaniem, co ma zrobić, i działać zgodnie z zaleceniem, które od niego otrzyma. Taki tryb jest określony w Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego ładunków (CMR).

Ponadto, przewoźnik ma prawo natychmiast rozładować towar na innym magazynie, po czym przewóz będzie uważany za zakończony. Według ogólnych zasad za rozładunek i przechowanie towaru będzie płacił Zamawiający. Przechowywać ładunek może sam przewoźnik, a także osoby trzecie.

Wszystkie wydatki, poniesione przez przewoźnika w związku z zapytaniem (uzyskaniem zaleceń) i wykonaniem udzielonych instrukcji musi uiścić Zamawiający, ponieważ te wydatki nie powstały z winy przewoźnika.

W celu potwierdzenia pobytu na terenie Federacji Rosyjskiej kierowca, wykonujący przewozy na trasie między Federacją Rosyjskiej (FR) a Unią Europejską (UE) z wykorzystaniem środków transportowych, zarejestrowanych w Rosji lub w jednym z państw UE, musi mieć pisemny wniosek, wystawiony przez narodowe zrzeszenie przewoźników drogowych FR bądź UE, w którym jest podany cel, okres pobytu oraz częstotliwość podróży.

Ten przepis wynika z Porozumienia z dnia 25 maja 2006 roku pomiędzy Federacją Rosyjską a Unią Europejską. W przedmiotowym Porozumieniu są zawarte wymogi wobec w/w wniosku.

Ponadto kierowca może uzyskać wielokrotną wizę na okres 1 roku pod warunkiem, że w roku poprzedzającym przynajmniej jeden raz miał on wizę, która została wykorzystana zgodnie z ustawodawstwem w zakresie wjazdu i pobytu na terenie państwa, do którego jest wystawiana wiza.  

W rozpatrywanej sytuacji odpowiedzialność z tytułu utracenia części towaru będzie ponosił przewoźnik. Wniosek ten wynika z analizy przepisów Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR).

Przewoźnik ponosi częściową odpowiedzialność z tytułu utraty ładunku. Kontrola stanu środka transportu i eksploatacja techniczna należą do obowiązków przewoźnika, dlatego też przewoźnik, chcąc zrzucić z siebie odpowiedzialność,  nie może się powoływać na defekty, istniejące w wypożyczonym środku transportu.

To oznacza, że przewoźnik ponosi odpowiedzialność z tytułu utraty części ładunku wskutek defektów pojazdu.

Przewoźnik może się zwrócić do firmy, która wypożyczyła środek transportu z żądaniem rekompensowania poniesionych strat w sytuacji, jeżeli będzie miał wystarczające podstawy sądzić, iż właściciel środka transportu z premedytacją wypożyczył mu niesprawny środek transportu, ukrywając fakt niesprawności przewoźnikiem.

Przepisy Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) stanowią, że jeżeli nie został umówiony dokładny termin dostawy ładunku, osoba uprawniona może uważać towar za zaginiony, jeżeli nie został on dostarczony w ciągu 60 (sześćdziesięciu) dni po przyjęciu towaru przez przewoźnika.